Menu
Begin de jaren '70 richtte de firma Packo een voetbal- en volleybalploeg op om het personeel meer aan sport te laten doen. In 1973 werd dan ook met een competieploeg in 3e provinciale gestart.
Twee jaar later (1975) mocht al een eerste kampioenschapstitel worden gevierd, de eerste uit een hele rij..., en er werd met de ploeg ook een buitenlands avontuurtje georganiseerd in Weiden, Duitsland. Daar werd de toon gezet van hoe onze ploeg in de toekomst zou profileren: een (h)echte familieclub met sportieve ambities maar minstens evenveel aandacht voor het sociale aspect.
Begin de jaren '80 werd de overstap al gemaakt naar de nationale reeksen en werd een 2e ploeg opgericht om de jeugdspelers op te vangen en klaar te stomen voor het grotere werk.
Wie in het begin vooral verantwoordelijk was voor de groei en de begeleiding van de jongere spelers was Etienne Bolliou. Als speler op het hoogste nationale niveau, ex-internationaal en trainer van Rembert Torhout, bracht hij al zijn ervaring en gekende geestdrift over op de ganse club.
Niet veel later was er al een derde herenploeg in competitie.
Gezien het socials aspect wilde Packo ook de jeugd uit de streek deze schitterende teamsport aanbieden en in 1983 werd het startschot gegeven voor een, tot heden nog steeds succesvolle, jeugdwerking. Hiermee werd ook het voortbestaan van de club gegarandeerd want de instroom van de jeugd zorgde voor een continue doorstroming naar de verschillende niveau's.
Het jaar van de fusie met Blankenberge en onder leiding van Willy Dewulf veroverden onze jeugdploegen verschillende provinciale, Vlaamse en zelfs Belgische titels en bekers, en werd Packo een begrip in de volleybalwereld naast de klassieke grote namen.
Ondertussen kwam er bij de heren zelfs een vierde (!) ploeg bij en met meer dan 200 leden waren op dat moment de 3e grootste club in België en konden we onze missie met zowel sportieve (titels, bekers en promoties) als sociale (iedereen de kans bieden om op zijn niveau aan sport te doen) ambities combineren.
Bij de jeugd hadden wij een hoopvolle lichting die zich onder de bezielende leiding van Marc Beuselinck in de kijker speelde en kampioen werd in 3e provinciale. Zij herhaalden dit kunststukje het jaar erop en werden zo kampioen in 2e provinciale.
Toen besloten we onze ploeg in 2e landelijke stop te zetten en alle aandacht te schenken aan onze jeugdploeg die nu opgestoomd was naar 1e provinciale. Samen met enkele spelers uit de vroegere landelijke ploeg werd een nieuwe ploeg uit de grond gestampt.
In 1999 werden we uit onze droom wakker geschud door het plotse en tragische overlijden van Bob Van Riet. In eigen rangen opgegroeid, net op het allerhoogste niveau geraakt en zoon uit een familie die samen met de familie Beuselinck één van dé peilers is van onze vereniging, vonden wij in Bob alle idealen terug die wij als club nastreven. We hebben het er dan ook nog altijd moeilijk mee, maar weten nu meer dan ooit dat we met onze inspanningen moeten doorgaan want voor jongens als Bob doen we het. Van dat moment af legden we nog meer dan vroeger de nadruk op het genieten van elke dag, van elk moment, iets wat onze club tekent en waarvoor we gekend zijn tot op vandaag.
We konden de laatste stappen in de uitbouw van de club niet langer tegengehouden, want met al dat jeugdig geweld komen natuurlijk ook veel liefjes en geliefden in contact met de club, en zo werd in dat jaar onze eerste damesploeg in het leven geroepen.
Sowieso waren we in de jeugd wel al even bezig met de meisjes, maar voor doorstroming verwezen we onze talenten tot dan toe door naar bevriende burenclubs. Het heeft enkele seizoenen geduurd om dat project helemaal van de grond te krijgen maar op vandaag kunnen we ook trots zijn op onze drie damesploegen.
De tweede damesploeg promoveerde in 2010 als vice-kampioen naar 3e provinciale en het daaropvolgend seizoen promoveerde het van derde naar 2e provinciale.
In hetzelfde jaar speelt onze 2e herenploeg kampioen in 2e provinciale.
De grootste erkenning voor het vele jaren harde werk volgde echter op het moment dat door een samenwerking van de Vlaamse Volleybond en BLOSO een label werd uitgereikt voor clubs met een meer dan verdienstelijke jeugdwerking. In 2009 ontvingen we een bronzen medaille en gesteund en gemotiveerd door deze erkenning werkten we keihard om voor een gouden label te gaan in 2010 wat ons dan ook gelukt is.
Dit leverde ons tevens de titel van sportclub van de gemeente Zedelgem op en zette ons aan tot een nog grotere ambitie op het vlak van jeugdwerking.
Ter gelegenheid van het 40 jaar bestaan werd een speciaal bier gebrouwen 'Uugoo', genoemd naar Hugo Van Riet † ("onze profeet"), speler, trainer en erevoorzitter van onze club. Op heden prijkt Packo in de top-10 van de grootste clubs in West-Vlaanderen.
De successen volgen zich nu in snel temp op. In 2015 bereiken Dames A de hoogste provinciale reeksen na een indrukwekkend kampioenschap met slechts 1 verliesmatch. Heren D veroveren voor het eerst in de rijk gevulde geschiedenis van de club de West-Vlaamse beker bij de senioren.
In 2016 schrijft de club opnieuw geschiedenis. Heren B en C komen uit in 2e provinciale en worden respectievelijk kampioen en vice-kampioen. Dames B promoveert naar 2e provinciale. Een jaar later winnen Heren A de Vlaamse Beker, maar moet de ploeg noodgedwongen een stap opzij zetten. De ploeg maakt een doorstart in 1e provinciale en samen met trainer-coach Jan Haeghebaert promoveert de ploeg 3 jaar op rij.
Maart 2020 - corona - competitie wordt volledig geannuleerd, een nooit geziene gebeurtenis.
In september 2020 komt de eerste ploeg heren uit in 2e nationale, een nieuwe mijlpaal. Maar lang kunnen we van het nieuwe seizoen niet genieten, competitie wordt vanaf midden oktober volledig stilgelegd. Een verloren seizoen...
Packo in het post-corona tijdperk is zoekende.
De jeugdwerking krijgt vanuit Volley Vlaanderen de sportieve labels van jeugdvriendelijke club en Talent4All uitgereikt.